Kafa je danas jedan od najpopularnijih napitaka na svijetu, neizostavan dio jutarnje rutine miliona ljudi.
Istorija kafe je nejasna i obavijena legendama. Ko je prvi pripremio napitak od ovih plodova? To ostaje nepoznanica.
Iako se često spominje da je kafa otkrivena u Etiopiji u 9. vijeku nove ere, ovaj podatak nema čvrstu istorijsku potvrdu.
Prema jednoj od najpoznatijih legendi, etiopski pastir Kaldi primijetio je da se njegove koze neobično ponašaju nakon što su jele bobice sa određenog žbuna. Radoznalost ga je navela da bobice odnese lokalnom monahu, koji ih je bacio u vatru jer ih je smatrao nečistim. Međutim, kada su zrna počela da se peku, monahova soba se ispunila bogatim, primamljivim mirisom. Povučena iz vatre, zrna su zatim samljevena i pomiješana sa vrelom vodom, stvarajući prvi napitak nalik kafi.
Iako ova priča zvuči primamljivo, istoričari smatraju da je izmišljena, jer se ta priča prvi put pojavljuje tek u 17. vijeku. Pored toga, postoje i druge legende koje vezuju nastanak kafe za sufizam u 13. vijeku, ali ni one nisu pouzdane.
Ono što se sa sigurnošću može reći jeste da kafa prirodno raste u planinskim predjelima Afrike i da su je tamošnji narodi možda koristili u ishrani mnogo prije nego što su pisani zapisi o tome nastali.
Dok ne postoje dokazi da su drevni Egipćani, Grci ili Rimljani koristili kafu, prvi sigurni pisani zapisi o ovom napitku potiču iz islamskog Zlatnog doba. Persijski ljekar Abu Bekr Muhamed ibn Zakarija al-Razi (poznat na Zapadu kao Razes) pominje u 9. vijeku piće koje naziva “bun” (što se tumači kao kafa) i “bunčam” (napitak od kafe).
Prema njemu, ovaj napitak je “koristan za osobe vruće prirode, ali smanjuje libido”.
U 11. vijeku, još jedan veliki islamski ljekar, Avicena (Abu Ali al-Husejn ibn Abdulah ibn Sina), u svojoj knjizi Kanon medicine opisuje “bun” kao sredstvo za čišćenje kože i osvježavanje daha, dok istovremeno može uticati na um. Ovaj zapis se često smatra prvom medicinskom potvrdom da kafa ima stimulativna svojstva.
Kafa je u islamskom svijetu brzo stekla popularnost, naročito među sufijskim redovima u Jemenu, gdje su je koristili kako bi ostali budni tokom dugih molitvi. Do 1414. godine kafa se pojavljuje u Meki, a zatim i u Egiptu, gdje se osnivaju prve kafane povezane sa sufizmom.
Početkom 16. vijeka, kafa stiže u Carigrad, tadašnju prijestonicu Osmanskog carstva.
Kafane su postale mjesta okupljanja, igre, razgovora i razmjene informacija – nalik današnjim kafićima. Međutim, islamske vlasti su ih gledale sa sumnjom. Konzervativni vjerski krugovi smatrali su kafu potencijalno opojnom, poput alkohola i hašiša, pa su pokušavali da je zabrane.
Ipak, zabrana je ubrzo povučena jer se pokazalo da kafa, za razliku od vina, nije pomenuta u Kuranu, a zakon koji je davao mogućnost mogućnost kažnjavanja pojedinaca koji piju kafu smrtnom kaznom je ubrzo ukinut zbog pritiska naroda.
